Hartoperatie

Een hartoperatie

Op 30 augustus 2021 heb ik een nieuwe aortaklep gekregen.

Ik wist echter al vanaf mijn 23^e dat mijn klep lekte en dat er een dag zou komen dat deze vervangen moest gaan worden. Dat ik deze operatie in het staartje van mijn burn-out kreeg was even een flinke tegenvaller.

Ik was al een tijdje lid van een besloten Facebookgroep voor mensen met hartproblemen.

Daarin worden o.a. alle onderzoeken besproken, soorten operaties en medicatie/bijwerkingen in de meest brede zin van het woord.

Dankzij deze groep heb ik uiteindelijk de keuze gemaakt voor een biologische klep i.p.v. een mechanische. Omdat ik hoog sensitief ben (en horendol kan worden van bv een tikkend klokje in de slaapkamer) is mij door diverse mensen in deze groep aangeraden dan niet voor een mechanische klep te gaan. Als het stil is hoor je die hard tikken. Een klokje kan je even in een laadje gooien maar je kunt die klep in je hart natuurlijk niet even on hold zetten 😉.

Een mechanische klep hoeft in principe nooit meer vervangen te worden (maar is ook geen 100% garantie). Een biologische klep gaat 12-15 jaar mee en moet dan wel ook weer worden vervangen middels een nieuwe hartoperatie. MAAR je wordt in die 12-15 jaar dan niet horendol van een tikkend geluid in je lijf.  Ik heb aan deze groep een vriendschap over gehouden met iemand die ook hoog sensitief is (met een mechanische klep) en die nu jaloers is op mijn bio klep…. Tja.

Elk nadeel heeft zijn voordeel.

Toen bij mij alles achter de rug was heb ik natuurlijk ook weer gereageerd op vragen in deze groep omdat ik het ongelofelijk waardevol vind om elkaar hierin te kunnen helpen & steunen.

Het is heel fijn dat je daar alles kunt vragen en bespreken omdat niemand anders snapt en voelt wat jij doormaakt. Het bespreken van je angsten voor bepaalde onderzoeken die voorafgaand aan de operatie worden gedaan, de operatie zelf en wat je kunt verder kunt verwachten. Maar ook bijwerkingen van bepaalde medicatie en ervaringen bij nog te maken keuzes. Soms krijg ik zelf ook privé berichten met vragen over specifieke dingen.

Na mijn ziekenhuisopname kon ik niet meteen terug naar huis want ik woonde alleen met mijn zoon (die er om de week was en die ook gewoon moest werken).

Als alleenstaande moeder zonder broers of zussen, en ouders die niet in dezelfde plaats wonen moest ik dus allemaal dingen gaan regelen die normaal gesproken vanzelfsprekend zijn als je een partner hebt.

Je hebt na het verlaten van het ziekenhuis echt nog wel zorg nodig en in ieder geval iemand de nachten bij je in de buurt is mocht je ineens niet lekker worden.

Maar ook voor de ‘simpele’ dingen. Bijvoorbeeld iemand die in de buurt is tijdens het douchen.

Als je al zelfstandig kan douchen want dat is ongelofelijk uitputtend. En natuurlijk iemand die je voorziet van gezond eten & drinken zodat je kan aansterken. Ook naar buiten gaan kan eigenlijk nog niet alleen. Ik was in het begin na 50 meter lopen al volledig gesloopt en dan heb je echt iemand bij je nodig voor de veiligheid.

Na heel veel uitzoek- & regelwerk vond ik een zorghotel die volledig werd vergoed door de zorgverzekering en waar ik 10 dagen heb gewoond na het ontslag uit het ziekenhuis.

Hier had ik ook nog een uitgebreide verklaring van mijn huisarts voor nodig plus een stapel papierwerk vanuit het ziekenhuis na ontslag. Veel gedoe en stress als je je al niet top voelt (staartje burn-out) en eigenlijk alleen maar wilt focussen op wat je te wachten staat i.p.v. op “randzaken”.

Dit zorghotel heeft me (na mijn 5 days of hell in het ziekenhuis) heel erg geholpen om weer een een beetje op krachten te komen. Daar ben ik dan ook heel erg dankbaar voor.

Maar tussen de demente bejaarden was niet de meest fijne plek waar je als 48-jarige vrouw wilt zitten.

Wat ik eigenlijk wil zeggen: dit soort dingen zijn dus normaal gesproken helemaal niet aan de orde als je gewoon een partner hebt of een grote familie. Dan ga je gewoon naar huis en wordt er verder voor je gezorgd.

Ik kreeg een tijdje geleden een mailtje van Annemiek. Zij had mijn verhaal gelezen in de besloten facebookgroep en zit nu in dezelfde situatie als ik toen.

Annemiek had uiteraard veel vragen want ze krijgt rond de tijd dat jullie dit lezen dezelfde operatie als ik heb gehad. Ook zij is alleen met een kind en verder geen echte back-up voor deze nasleep thuis.

In dit soort situaties ben je echt op je kwetsbaarst en bangst. Een hartoperatie is een grote en ingrijpende operatie. Niet alleen voor je lijf maar ook mentaal trekt het een hele grote wissel op je.

Precies om die reden krijg je 6 weken na je operatie nog een hartrevalidatie traject van 6 weken met groepsgesprekken en lichamelijke revalidatie.

Door het gesprek met Annemiek en al haar vragen ging ik me pas beseffen dat het helemaal niet zo gewoon is en peanuts wat er allemaal is gebeurd. En dat je als alleenstaande ook nog eens mentaal extra wordt belast met alle dingen m.b.t. extra regel/uitzoekdingen/randzaken en dat is echt wel pittig. Je voelt je lichamelijk op dat moment al verre van fit en daarom krijg je natuurlijk ook de operatie. Maar dit is wel echt nog een extra belasting (qua alles) bovenop al het andere.

De periode van mijn hartoperatie is overigens echt de zwartste periode uit mijn leven.

Het stukje vanaf het bijkomen op de intensive care t/m het vertrek uit het ziekenhuis was 1 grote horror. Ik was doodziek, compleet overprikkeld, doodop (amper geslapen) en had heel veel pijn.

Ze zouden eigenlijk een ziekenhuis moeten hebben voor hoog sensitieve mensen die allemaal een eigen kamer krijgen om echt goed tot rust te kunnen komen.

Want zonder rust: geen herstel.

Over wat er precies allemaal in het ziekenhuis gebeurd is kan ik nog steeds niet vertellen zonder steeds in janken uit te barsten. Dat stukje heb ik losgelaten want het heeft verder ook geen toegevoegde waarde meer nu.

Mijn nieuwe hartklep werkt heel goed en ik voel me top!

Inmiddels ben ik wel heel erg veranderd na mijn 2^e burn-out en die hartoperatie. Ik ga niet meer door zonder tussendoor op adem te komen. Mijn hart volgen en mijn Mallorca avontuur heeft ook de nodige hobbels gehad maar ik laat me gewoon nooit zo snel uit het veld slaan. Er is altijd overal een oplossing voor en met positief denken kom je heel ver. Zolang je maar goed naar je lichaam blijft luisteren en reflectie/rust momenten inlast.

Ik haal uit tegenslagen ook alleen maar waardevolle lessen en kijk altijd vooruit. Hierdoor zien veel mensen alleen maar mijn positiviteit & mijn kracht. Een hele sterke vrouw die schijnbaar alle stormen in haar leven moeiteloos doorstaat en binnen no time weer back on track is. Dat is ook mijn eigen schuld want ik laat heel weinig van mijn kwetsbaarheid zien (mijn ervaring is dat mijn kwetsbaarheid vroeger vaak tegen me gebruikt werd).

Met het bloggen ben ik daarom ook bewust meer over mijn leven gaan delen.

Ik hoop jullie hiermee ook te inspireren en om naar je hart te durven luisteren. Ook hoop ik dat jullie hiermee de vrouw achter Pure Lin Life Coaching wat beter leren kennen.

Kwetsbaarheid is geen zwakte maar juist een kracht en zorgt voor verbinding!